Loslaten in Liefde en Vertrouwen.

Je moet het maar durven! 

In mijn praktijk komen deze woorden regelmatig voorbij in de thema’s en patronen waar mijn cliënten mee worstelen. We kijken dan samen hoe het in het leven van mijn cliënt een rol speelt en een plek heeft gekregen. Door mijn aanraking kunnen ze er bij stilstaan en de tijd nemen om te ervaren wat dit met ze doet. Soms worden er andere keuzes gemaakt omdat deze oude patronen in de weg zitten en vaak vraagt het om nog even te blijven om beter te kunnen onderzoeken.

GroeiPijn is niet altijd fijn maar vaak wel nuttig.

Iets wat pijn doet of lastig voelt daar willen we zo snel mogelijk van af en willen we weg hebben. We verbinden ons er niet mee en lopen er met een grote boog om heen.

Toch geeft “Zijn met wat er is” vaak ruimte als je de tijd neemt om echt erbij stil te staan. Het voelt daarna zelfs zachter aan alsof de scherpe kantjes eraf gehaald zijn. Het lost zich zo al wat op en de pijn zakt.

 

Het lijkt zo simpel. Vaak kunnen we de leuke, mooie positieve dingen in ons leven wel omarmen maar de zwaardere, negatieve kost ligt soms zelfs letterlijk zwaar op de maag en is maar moeilijk te verteren.

 

Oude pijn en verdriet.

Als therapeut heb je aardig met je thema’s, trauma en pijnpunten mogen worstelen tijdens de opleiding. En als je dacht dat je ermee klaar was dan kwamen en komen ze vaak nog als oude bekenden op het toneel. Je hebt helderheid en inzichten mogen krijgen waardoor dat stukje van jezelf wat meer geaccepteerd kon worden. Je kunt aardig zijn met wat er is zeg maar.

Toch werd ik in de afgelopen maanden enorm geraakt in mijn stuk oud verdriet. Teleurstelling, ondankbaarheid, in de steek gelaten voelen, loslaten, het leven vertrouwen en andere pijnpunten kwamen voorbij en lieten me niet los.

Het gebeurde op een moment dat een van mijn kinderen het ouderlijk nest verliet en vrij plotseling de wijde wereld in trok. Zonder afscheid te nemen was het kennelijk haar tijd om zelf op pad te gaan. Ze maakte keuzes die niet de mijne waren. Ik wilde haar beschermen tegen teleurstellingen, butsen en blauwe plekken die ze op zou lopen.

Ik zag haar worsteling en tweestrijd en ze worstelde zich als een vlinder uit haar cocon. Ze wilde uit dit keurslijf en trok nieuwsgierig en vastberaden de wijde wereld in. Ze ging op reis, haar reis en nam mee….een kleine rugzak met slechts het hoognodige erin.

Ik bleef aangeslagen, vleugellam en ontroerd achter alsof ze onze navelstreng, onze sterke levenslijn resoluut had doorgeknipt.

Alle kleuren van mijn emotie-pallet kwamen voorbij.

Ik wist niet dat in de steek gelaten, verraden, boos en hartenpijn zo venijnig aan zouden voelen.

 

Toelaten en verteren van de pijn 

Toen ik al deze gevoelens met de nodige tranen toe kon laten voelde ik mij kwetsbaar, als aangeschoten wild. Ik staarde voor mij uit en begon op de pijn te kauwen, te voelen en het te verteren. 

Ik besefte toen dat het niet zo zeer ging om mijn dochter en wat ze had gedaan. Het ging om de oude pijnpunten die mij zo hadden geraakt. Ik had er moeite mee om haar los te laten, haar te laten gaan in liefde. Ik had er blijkbaar moeite mee om haar levenspad te vertrouwen.

Een heel klein meisje in mij huilde om die pijn. 

Met dit inzicht klaarde bij mij de lucht weer wat op en kon ik eindelijk met alle liefde in mij mijn lieve kind veel geluk, wijsheid en vooral veel liefde toewensen op het door haar gekozen pad. Zij mocht zelf kiezen en ja ze zal vallen, struikelen, opstaan en ook weer doorgaan.

Nu kon ik haar in gedachten steunen en haar een mooie toekomst gunnen. Mijn beperkende lading was eraf.

Door alle tranen heen vond ik rust en steun bij alle lieve mensen om mij heen. Hoezo, in de steek gelaten! 

Iedere avond zit ik met mijn man op haar oude , vertrouwde slaapkamertje. Haar nestgeur was al veranderd voordat ze de 2e keer vertrok, Mijn kleine meisje had zich allang ontpopt tot jonge, mooie vrouw. Ik had moeite om dit proces in haar bij te benen en wilde haar nog zo graag klein houden , dichtbij mij.

 

Mijn oog valt op het visitekaartje van mijn praktijk. Hier op staat een klein meisje in haar roze jurkje te dansen in de plassen met de graffiti-muur op de achtergrond. De tekst eronder; Life is not waiting for the storm to pass, it’s about learning to dance in the rain.

Het meisje lijkt sprekend op mijn meisje. 

Ik laat haar los. Mijne kleine vlinder mag vliegen en ik durf er nu wel op te vertrouwen dat ze haar pad zal vinden. Gauw stop ik in gedachten een doosje met moederliefde in haar rugtas. Goede vliegreis mooie vlinder!

 

Kun je een rups leren vliegen?

 

Ik denk aan het verhaal van de parabel van de vlinder.

Dit verhaal laat zien dat een worsteling soms noodzakelijk is. 

Een man had eens een cocon van een vlinder gevonden. Op een dag verscheen er een kleine opening in de cocon. De man keek urenlang toe hoe de vlinder moeizaam haar kleine lichaam uit de cocon probeerde te wurmen. Na verloop van tijd leek het er op of er niets meer gebeurde. Naar het scheen had de vlinder al zijn kracht gegeven om zich uit de cocon te bevrijden, maar zij bleek niet bij machte verder dan halverwege te komen.

 

Om de vlinder een handje te helpen, pakte de man een schaartje en knipte voorzichtig het belemmerende stukje van de cocon af zodat de vlinder zonder verdere obstakels naar buiten kon komen. Inderdaad kwam de vlinder nu met gemak naar buiten, maar nu bleek dat haar lichaampje er opgezwollen uitzag en dat haar vleugels erg klein en in elkaar verschrompeld waren.

 

De man bleef naar de vlinder kijken omdat hij verwachtte dat nu ieder moment de vleugels van de vlinder zich zouden ontvouwen en dat na verloop van tijd het lichaampje normale proporties zou aannemen. Dit gebeurde echter niet. De vlinder moest de rest van haar leven kruipend doorbrengen met een gezwollen lichaam en verdroogde vleugels. Ze zou nooit kunnen vliegen.

 

Wat de man met zijn goede bedoelingen in de haast niet had begrepen, was dat de belemmerende cocon, en de strijd die er voor nodig was voor de vlinder om zich door het kleine gaatje naar buiten te wurmen nodig was. Op deze manier kon vloeistof van het vlinderlichaam naar de vleugels gebracht worden zodat deze klaar zouden zijn om mee weg te vliegen zodra de vlinder zich van de cocon zou hebben ontdaan.

 

Strijd en worsteling zijn dus blijkbaar nodig om zelf te kunnen vliegen, ook bij mensen werkt dit blijkbaar zo.

Het stelt mij in ieder geval gerust en ik mag loslaten.